فاطمه مرو
سه شنبه, ۲۰ فروردين ۱۳۹۲، ۱۰:۳۳ ق.ظ
خانه خراب میکنی ام فاطمه مرو
هَردم که آه میکشی از هوش میروی
در اضظراب میکنی ام فاطمه مرو
زیبا بهشت سوخته ام با نگاه خود
دائم عذاب میکنی ام فاطمه مرو
کُشتی مرا ز بس که به شکل اشاره ای
مولا خطاب میکنی ام فاطمه مرو
پُشتم به خاک میخورد آخر ز داغ تو
تو بوتراب میکنی ام فاطمه مرو
من مَحرم توام ز چه پوشانده ای رُخت
در پیچ و تاب میکنی ام فاطمه مرو
تا خواهم از شفا بنهم سر به سینه ات
گویا جواب میکنی ام فاطمه مرو
کمتر نفس نفس بزن ای سینه چاک من
با خون خضاب میکنی ام فاطمه مرو
بعد تو عمر من به دوامی نمی رسد
نقشی بر آب میکنی ام فاطمه مرو
سلام.
هرآنکه در سخنش از مدینه یاد کند
خدا به حق علی(ع) روزی اش زیاد کند
این چند بیت هم عرض ارداتیست از این حقیر،گدای همیشگی حضرت:
زمزمه وقتی که عالمگیر باشد بهتر است
در عزایت ذکر ما تکبیر باشد بهتر است
من فدای او؛ ولیکن پیش زخم دوریت
جان مولا زخمی شمشیر باشد بهتر است
فضٌه شاید شعله ی فانوس را کم کرد و گفت:
خانه ی بی تو همان دلگیر باشد بهتر است
در رثای تو چه باید گفت، ما کم طاقتیم
شعرهامان خالی از تصویر باشد بهتر است!
هرکجا گرچه غلامان جوان را می خرند
توی هیئت هر غلامی پیر باشد بهتر است
و یک رباعی:
این منظره را خدای چون می بیند
رخسار تو را که لاله گون می بیبند
بی تاب تر از همه حسین است حسین
این بار نخست است که خون می بیند