آمد از راه و کشید آرام عبا رویِ سرش            

یعنی امروز است روزِ ناله­هایِ آخرش

هر قدم رفت و نشست و دست بر پهلو گرفت               

می­کشد خود را به سویِ خانه مثلِ مادرش

رویِ خاکِ کوچه دنبالش اگر دقت کنی                     

بنگری آثاری از خاکی­ترین بال و پرش

او زمین می خورد و می­خندید بر حالش عدو               

این هم ارثی یود که برده ز جدِّ اطرش

صحنۀ جان دادن او روضۀ مستوره شد                          

حجره در بسته می­داند چه آمد بر سرش

بار دیگر صورت خاکی و دست و پا زدن                     

خادمش دید و ولی هرگز نمی­شد باورش

یک بُنَیّ گفت و از کام پسر بوسه گرفت                     

از مدینه بهر یاری زود آمد دلبرش

کربلا بابا رسید امّا پسر افتاده بود                                  

قلبِ شاعر آب شد در این سه بیت آخرش

هر چه قدر آغوش خود واکرد اکبر جا نشد                 

تا که آخر در عبا پیچید جسم اکبرش

تا قیامت هم نمی­فهمند اهل معرفت                              

از چه آمد دست بر سر بین لشگر خواهرش

آنکه حتّی تارِ مویش را ندیده جبرئیل                           

دست بُرده بر سرِ نعش علی بر معجرش