وردیه

انیس خاطر عاشق نگاه معشوق است

اسیر دام بلا در پناه معشوق است

اگر وصال میسر نشد یقین دارم

مزار سوخته دل بین راه معشوق است

دمی که شه پر پروانه سوخت دانستم

که این نشانه یک سوز آه معشوق است

به وقت گریه فقط لرزشی به شانه مبین

که شانه لحظه ی غم تکیه گاه معشوق است

به تاری از سر گیسو هزار دل ! چه عجب؟

که این ستون کمی از سپاه معشوق است

حسین کعبه ی عشق است و من به طوف حسین

به دین عشق خدایم اله معشوق است

اگر که تربت ما کربلا شود چه شود؟

که خاک کرببلا قتلگاه معشوق است

به سینه های محبان سلام باید داد

که قلب گریه کنان بارگاه معشوق است